Ik ben voetbalscheidsrechter. Al 16 jaar. Eerst bij de grote jongens, nu enkel nog op zondag bij de jeugdelftallen. Het zal voor velen misschien raar klinken maar ik doe het omdat ik het graag doe. Het is mijn manier om een stuk verantwoordelijkheid op te nemen, met mensen van diverse pluimage in contact te komen en natuurlijk ook wat in beweging te zijn.
Door die 16 jaar heen heb ik mijn hobby zien evolueren. Ik wil hierbij geen sociaal-maatschappelijke analyse gaan maken (al kan die zeker gemaakt worden). Ik wil het hebben over mijn eigen "taak" als scheidsrechter.
Toen ik begon, kregen we iedere woensdag thuis "Het Sportleven", een lijvig krantje waar je kon zien waar je volgende week moest gaan scheidsrechteren. Met de wijsvinger in aanslag ging je door de ettelijke pagina's versgedrukte inkt tot je stopte bij je naam. Al vlug werd er een boomsparende operatie doorgevoerd en werd al deze info online geplaatst. Voor mij prima, maar voor een paar van mijn oudere collega's een ware revolutie.
Vervolgens werd het online plaatsen en verzamelen van info beetje bij beetje verder doorgevoerd. Het leek bijna of er een plan achter zat: niet te veel ineens zodat de incrementele inspanning als verwaarloosbaar kon aanzien worden. Want in alle efficiëntie die werd doorgevoerd (althans ik hoop toch dat het een efficientie-oefening is geworden voor de KBVB), kreeg de scheidsrechter een "hoofdrol". Die hoofdrol bestond erin dat hij meer en meer info in het online systeem moest gaan stoppen. Uiteindelijk werd een scheidsrechter bijna een soort "vliegende secretaris", als het ware de handjes van het werk in Brussel. De scheidsrechter vult nu alles online in: de uitslag, de gele en rode kaarten, de vervangingen,... . Ik mag hopen dat het in Brussel met 1 druk op de knop gewoon 1 grote datadump betreft.
Dit weekend werd een nieuw idee geopperd: de scheidsrechter kan misschien ook een EHBO-cursus volgen. Laat mij duidelijk zijn: ik ben op zich niet tegen. Als dit zou helpen ook maar ergens te lande 1 leven te redden, dan ben ik een gelukkig mens. Waar ik mij wel aan stoor is dat men weer automatisch en bijna zonder verpinken richting de man in het zwart kijkt. Ja het klopt dat hij altijd op het veld is wanneer er gespeeld wordt. Maar zijn er niet nog mensen die vaak/bijna altijd op het veld zijn als er gespeeld wordt: trainers, afgevaardigden, medespelers, ouders,... .
Ik vraag mij dan ook af wat het volgende zal zijn die men van een scheidsrechter als multi-tasker kan verwachten. Mijn creativiteit is groot en daarom wil ik gerust een voorzetje geven: we zouden eventueel als dat gewenst is ook nog het gras kunnen afrijden voor de wedstrijd. Ik denk wel dat ik daarvoor ook eerst een cursus zal moeten volgen....
Ik speelde met het idee hieronder nog een soort vacature te publiceren voor een scheidsrechter. Maar ik wil niemand met goede intenties afschrikken. En in de praktijk valt het best nog mee...
PS: De taak waarbij ik truitjes meeneem na de wedstrijd en ze was,zie ik praktisch niet haalbaar. Dit om de echtelijke rust te bewaren. Het is maar dat je het weet.
