De dexiaanse bonus

De rode vloeistof die door mijn aderen vloeide bereikte deze morgen weer een lichtelijke kookpunt bij het horen van het verhaal over de Euromillions die de Dexia holding blijkbaar gewonnen heeft. Los van het feit zelf waren ook de reacties erop wansmakelijk te noemen.

Eerst over het feit zelf. Ik dacht bij mezelf dat we direct een nominatie hadden voor het woord van het jaar: de dexiaanse bonus, een bonus die wordt uitgekeerd wanneer de onderneming genoeg verlies maakt. Want inderdaad, Dexia maakt in 2011 waarschijnlijk zo een 11 miljard euro verlies. Het klopt dan wel dat die bonussen gewoon het verlies 4 cijfers achter de miljardenkomma zullen opdrijven. Dus ja waarom zou een mens dat dan niet doen? Met een beetje geluk spreekt niemand er ook over... . Het heeft eigenlijk iets van lijkenpikkerij.

En dan de reactie van de socialistisch vakbond bbtk (de andere wilden of durfden nog niet reageren): wij hebben de functiebonus voor het lager kader en bedienden goedgekeurd maar niet die voor het hoger kader. Hoe nobel!!!! Hoe moedig!!! U verdient werkelijk een medaille voor moed en zelfopoffering. In de normale rechtspraak noemt men zoiets gewoon "schuldig verzuim". Het feit dat men dit dan tracht te verpakken als "een functiepremie" en dat die mensen geen "schuld" hebben aan waarom het verkeerd gaat is enkel nog olie op het vuur. Ook het excuus van het te gaan beschouwen als een "smartenpremie" kan bij mij enkel rekenen op een welgemeende "Et alors!"

Het sterkt mij in mijn overtuiging dat er echt een mentaliteitsprobleem is bij iedereen die van ver en dicht bij een bank betrokken is. Dus voor je je Corporate Social Responsibility probeert te gelde te maken door het sponsoren van cultuur-evenementen of het inzamelen van rode centjes, veeg eerst eens grondig voor de eigen duur. En kijk in de spiegel, heel lang...

Even geduld aub

Ik denk dat het een beetje in de aard van het beestje zit: de marketeer en zijn onweerstaanbare drang naar verandering. Het moet vooruit gaan in het leven van een marketeer: een nieuw merk als het moet, een nieuwe campagne als het kan en toch minstens ieder jaar een nieuw product. Maar hoeft dat eigenlijk allemaal wel? Of beter nog, kan het eigenlijk allemaal?

De laatste tijd krijg ik meer en meer de neiging om daar "nee" op te antwoorden of toch tenminste "ja, maar misschien..". Ik zie dus voordelen van af en toe eens op de pauzeknop te drukken. Wat zijn die voordelen dan?

• voordelen voor de organisatie: het maakt de drang naar vernieuwing verteerbaar voor de mensen die op het merk/het product werken. Je kan ze meenemen in een gedachtengang. Je kan de focus leggen. Iedereen zit in het meest ideale geval op 1 lijn
• voordelen voor het merk/de consument: dit is ook allemaal verteerbaar. Het merk tekent zich duidelijker af voor de consument. De consument kan door het herhaaldelijk slaan op een zelfde nagel zich een duidelijk beeld vormen waarvoor het merk staat. Ik denk dat een marketeer er veel te vlug vanuit gaat dat een consument een bepaalde campagne of product al "beu" is
• voordelen voor jezelf: tweaken, finetunen, hier en daar bijschaven,... het is soms uitdagender dan voor tabula rasa te gaan. Je speelt immers dan binnen bepaalde krijtlijnen, je zorgt voor consistentie. Je gaat voor evolutie en niet revolutie. Bovendien bestaat de rol van de marketeer hier vaker uit challengen, steeds weer opnieuw tot alles er staat...

  Dus vandaar mijn oproep: ga even voor het "test"-beeld, een vol scherm met daarop "even geduld aub"